Henryk Fidelius - (ur 29luty 711r, zm.31 grudzień 799r). Brat Bliźniak Jerremy'ego Fideliusa, Syn Danuty Fidelius. "Obieżyświat", "Wędrownik"
Historia[]
Narodził się w Szkocji. Gdy miał 19 lat udał się wraz z rodziną do Króla anglii, jak się okazało aby odzyskać Hrabstwo. Gdy tam dotarli, Henryk nudził się. Poprosił więc rodziców o odpowiednią ilość pieniędzy, aby mógł wyruszyć w świat. Rodzice oczywiście zgodzili się, aby syn poznał świat, dlatego 5 września 732 roku Henryk wyruszył w świat. Zabrał ze sobą jedynie jeden tobołek, oraz zdjęcie rodzinnego domu.
Celem wyprawy był północny brzeg ziem germańskich, lecz statek zboczył z kursu i Henryk rozbił się na półwyspie Skandynawskim. Pieszo Henryk doszedł do jedej z wiosek wikingów. Nauczył ich budować łodzie, oraz zakładał nowe wioski, tam także złamał swoją różdżkę. Więc zabrał sobie gałąź dębu, i wykonał ją. Pozostał mu tylko rdzeń. Postanowił zabić smoka, który był postrachem ludu. Poskromił go za pomocą piorunów. Tak narodził się kult Plotmeusza, to znaczy Poskaramiacza w staroskandynawskim języku. Niestety w 741 roku zachorował na zapalenie krtani i opuścił półwysep Skandynawski.
23 października 741 roku łódź Plotmeusza dobiła do brzegów ziem Polskich. Plotmeusz obijał się pomiędzy woiskami, aż dotarł do granic ziem Polan. Tam został poproszony o pomoc przez maga Fryderyka. Razem uwarzyli wywar przeciw gorączce, aby uzdrowić jakiegoś młodzieńca. Człowiekiem tym okazał się pra dziad Mieszka I, Minerszko. Ów 19-sto letni młodzian pokonał, wraz z Tyberiuszem lud Odran, który już na stałe stał się częścią Polan. Po tych wydarzeniach Minerszkowi narodził się syn: Mietko. Niestety zazdrosny mag Fryderyk w nocy przetransportował śpiącego Henryka na ziemie germańskie. Rozgniewany Minerszko i Mietko kazali ściąć go. Niestety nie odnaleźli już Henryka, którego od tamtej chwili zwali Yoki, czyli Wielki Zagubiony.
Tymczasem Zagubiony obudził się skrępowany w więzieniu wodza german. Sprytny Henryk zmienił się w szczura, po czym opuścił więzienie. Od tamtego czasu ostał w wiosce, która była pod samym zwierzchnictwem wodza. Prowadził w niej antywodzowskie ruchy, co zaowocowało bitwą. Yoki pokonał wodza german, po czym udał się do jego twierdzy. Wdzięczna ludność osadziła go na tronie, co nie spodobało się Henrykowi. Jego tytuł Wodza brzmiał Tyberiusz, co znaczy boski wybawiciel. Rządził on germanami przez 3 miesiące, po czym osadził na tronie swojego doradcę Tyttora, który był pra pra dziadem Cesarza Ottona I. Tyberiusz tymczasem udał się do Konstantynopola-stolicy Bizancjum.
W 769 roku Henryk przybył do Konstantynopola. Przemieżając jego ulice natknął się na kapłana, który głosił fałszywe herezje. Tyberiusz postanowił posłuchać tego co kapłan ma do powiedzenia. Okazało sie, że ów duchowny jest biskupem przybyłym z Pragi. Wzywał on lud do buntu przeciw papieżowi i Cesarzowi. Zaniepokojony Tyberiusz udał się do Cesarza, który słuchając jego zeznać, posłał wraz z nim 30 zbrojnych, do pojmania kapłana. Gdy ów człowieka przyprowadzono przed majestat cesarza, on oniemiał. Błagał o wybaczenie, lecz przeciw niemu przemawał dokument, w którym spisuje ludzi, gotowych walczyć przeciw cesarzowi. Władca osobiście dokonał wyroku śmierci na spiskowcu
Cesarz, za to co zrobił musiał udać się do papieża po odpuszczenie grzechów. Zabrał ze sobą Tyberiusza, jako swojego najwierniejszego doradcę, po czym udał się z nim do Rzymu. W rezydencji papieskiej na Henryka rzuciła się nieznana mu kobieta, krzycząca Barti Moj! co znaczyło Syn Mój! Jak się okazało oboą tą była jego matka. Papież przyjął ich oboje, po czym powiadomił Henryka, że w Rzymie przebywa także jego brat bliźniak. Bartłomiej, bo tak nazywany był przez matkę i Cesarza uczestniczył w nadaniu biretu kardynalskiego swojemu bratu, po czym znów z cesarzem udał się do Konstantynopola.
W 770 roku poznał piękną dwórkę Cesarza. Miał z nią córkę: Sandrę. Niestety żona zmarła przy porodzie i Henryk został sam z dzieckiem. Cesarz osobiście pomagał swojemu doradcy. Gdy Sandra miała 26 lat ojciec wysłął ją do Anglii, aby wróciła do Hrabstwa i kontynuowała dynastię. Dał jej stare zdjęcie domu. Ta udała się do siedziby rodzinnej. Wróciła do ojca po 4 latach, 5 marca 799 roku. Był on juz schorowany. Pobłogosławił związek córki z Daniem von Voelem, po czym udał się z córką do domu.
Zmarł 31 grudnia w rezydencji Fideliusów. O jego śmierci został powiadomiony Cesarz, oraz Papież. ten drugi osobiście sprawował obrzędek pochówku Henryka, a Cesarz załamany zmarł kilka miesięcy po nim, 7 września 800 roku w Konstantynopolu.